به گزارش خبرگزاری صداوسیما، مدیرکل کمیته امداد استان بوشهر گفت: پارسال مراکز نیکوکاری در استان شروع به کار کردند و در شهر بوشهر 32 هزار خانوار با 70 هزار نفر جمعیت که 10 درصد جمعیت استان هستند از حمایت این مراکز نیکوکاری بهره مندند. احمد لطفی افزود: سال گذشته بیش از 30 میلیارد ریال از کمک های نقدی و جنسی این مراکز جذب شد.  وی همچنین از افزایش اعتبار ساخت مسکن مددجویان به بیش از 10 میلیارد ریال در امسال خبر داد و افزود: تاکنون 4 هزار خانواده زیر پوشش از مزایای مسکن بهره مند شدند. لطفی گفت: استان بوشهر در جذب تسهیلات بانکی برای مدجویان رتبه دوم کشور را دارد و برنامه ریزی شده است که هرسال 10 درصد جمعیت زیر پوشش به عنوان خودکفا از چرخه حمایت این نهاد خارج شوند.

خدایا !
آدم های خوب سر راهم بگذار …
حس بسیار خوبیست هنگامی که در لحظه هجوم غم یا نا امیدی یا پریشانی
بی هوا کسی سر راه آدم سبز بشود
کلامش،
نگاهش ،
حتی نوشته اش
آرامش و شادی و امید بپاشد به زندگیت
فقط از دست خود خدا بر می آمده که آن آدم را
برای آن لحظه خاص سر راه زندگی ما بگذارد….

شاید یکی دیگر از دعاهای روزانه هم بتواند این باشد که خدایا:
من را هم از واسطه های خوب کردن حال بنده هایت قرار بده…

وقتی برای کسی از ته قلب آرزوی موفقیت شادی و سلامتی می کنید، امواج نامرئی تفکرات و انرژی شما تشخیص نمی دهد که این آرزو متوجه دیگریست.

این موج نیک خواهی ابتدا خود شما را سرشار از ماهیت خویش می کند.

در حالت دعا تمامی قوای معنوی، سلول های مغز و حتی سیستم عصبی، زیر بارش این ذرات بهشتی قرار می گیرند که خود شما آن را تولید کردید.

اگر از کسی بیزار و متنفر باشید نیز ذرات و امواج کسالت و تنفر، نخست بر خود شما می بارد و سپس در ضمیرتان رسوب می کند.

با توجه به این واقعیت، ضمیر ناخودآگاه کسی که دعا و نفرین می کند، نمیتواند تشخیص دهد که این محصولات شفا بخش و یا مسموم کننده متعلق به فرد دیگریست و باید به سوی او صادر شود بلکه در این شرایط، ضمیر ناخودآگاه، آن محصولات را ابتدا خودش جذب می کند.

همیشه به یاد داشته باشید آبی که در رودخانه جاریست، نخست بستر خود را تر و سرشار از ذات خویش میکند و در نهایت به دریا میرسد، به همین صورت کسی که در معرض تابش امواج شما قرار گرفته نیز آخرین ایستگاه دریافت کننده ی آن است.

دوستان عزیز و مهربانم شاد باشید

هرگز آن روز را که مادرم مجبورم کرد به جشن تولد دوستم بروم، فراموش نمی کنم. من در کلاس سوم خانم بلاک در ویرچیتای تگزاس بودم و آن روز دعوتنامه فقیرانه ای را که با دست نوشته شده بود، به خانه بردم و گفتم: «من به این جشن تولد نمی روم. او تازه به مدرسه ما آمده است. اسمش روت است. برنیس و پت هم نمی روند. او تمام بچه های کلاس را دعوت کرده است!»
مادرم دعوتنامه را نگاه کرد و سخت اندوهگین شد. بعد گفت: «تو باید بروی. من همین فردا یک هدیه برای دوستت می خرم.»